Het is waar. Ouders, en dan vooral mama’s, met een pasgeboren baby’tje - zeker als het om het eerste kindje gaat - kunnen een beetje gevoelig zijn voor opmerkingen en input van buitenaf.
Een beetje? Zeg maar extreem.
Niet raar natuurlijk, als de hormonen door je lijf gieren, je in recordtijd een slaaptekort opbouwt en je je maar moet zien te redden in je nieuwe leven met een hulpeloos klein mormeltje erbij. ZONDER handleiding.

En om wat tegemoet te komen aan het ontbreken van een handboek komt iedereen met goed advies aandraven: buren, vrienden, grootouders, familie, collega’s. Allemaal staan ze klaar om jou ongevraagd - maar ontzettend goedbedoeld, gelukkig - met hun beste tips te overladen.
Alleen, dat advies wordt niet (altijd) in dank aanvaard omdat het niet is wat jij als kersverse ouder op dat moment nodig hebt. Integendeel. Het klinkt te vaak als een oordeel, en allerminst iets wat jouw hart verwarmt.

Tijd voor wat tact in de keet! 

#1 — Jammer van die epidurale. Je wou toch graag zonder, hé.

Kijk. Ja.
Zwijg er gewoon over. Ik wéét het.

Ook al is het bedoeld als uiting van empathie, er schuilt toch een oordeel in.
Alsof er een verantwoording verwacht wordt.

Gelijk hoe je bevallingsverhaal verlopen is of hoe je het ervaren hebt … het is dat van jou.
Je kan erover vertellen als je dat wil. Je bent het evenwel aan niemand verplicht.

Speaking of which:

#2 — En, flesjes of borstvoeding? Je gaat toch proberen, hé?

of een variant op hetzelfde thema: Moh, krijg ze al flesjes? Je kolft toch af, hé.

OH. MY. GOD.

Laat mij gerust, zeg.

Is je baby levend en wel?

Fantastisch. 

Hoe je dat ook voor elkaar krijgt, blijf het doen. Met of zonder borsten. Niet belangrijk. 

You do you.

#3 — Slaapt hij al door?

Wel, laat ons zeggen: de baby heeft een ritme.

Dat gaat zo: eten, slapen, kaka, wenen, eten, knuffelen, slapen, wenen, eten, pipi, wenen, slapen, kaka, knuffelen.
Op repeat.  En niet noodzakelijk in dezelfde volgorde.

Dat is wat baby’s doen. 

Einde.

#4 — Oei, een tutje? Ik zou dat maar gebruiken als ‘t echt nodig is.

JA.

Een tutje.

En het is NU nodig.

Voor mij.

En daarbij, ik moet dat helemaal niet uitleggen.

#5 — Stoor ik? Ik heb daarjuist al gebeld maar je nam niet op.

Euh.

Really?

Mijn people pleasing brein dacht dat het dringend was en daarom nam ik de tweede keer wel op. Maar eigenlijk heb ik gewoon behoefte aan rust. Als dit jouw eerste boodschap is, dan heb ik écht geen zin of energie meer om verder te luisteren.

Instant schuldgevoel. Geen behoefte aan.

Da-ag.

#6 — Oei, de baby bij jou in bed als ze weent?

Ja.

Geen 5-minutenregel of wat dan ook voor regel voor mij.
Ik voel mij daar totaal niet goed bij.

Mijn baby heeft mijn warmte nodig.
En ik die van haar.

#7 — Bij mij was dat nochtans ...

Whatever.
Het interesseert mij nu eventjes niet. 
Ik wou dat het anders was.
Helaas.

(Tenzij je jouw grijze-wolk-leven met mij deelt, dan geef ik je een dikke knuffel) 

#8 — Goh! Wacht maar tot hij/zij …

kruipt / stapt / tandjes krijgt / overal aankomt / ’nee’ kan zeggen / naar school gaat / zijn vrienden belangrijk worden / pubert …

Bweurk.

Insert angstremmers.

Ik probeer het te snappen. Het is waarschijnlijk als, euh, troost, bedoeld?
Try again.

Elk stadium in de ontwikkeling van een kind heeft zijn eigen schone én uitdagende kanten. En die hangen af van het kind zelf, van het stadium, van je eigen gemoedstoestand en hoe jij je kind behandelt. 

Duidelijk.

Het laatste wat ik nu nodig heb is scare-talk, zeker nu ik in 4 maanden niet geslapen heb. De boodschap krijgen: “Wacht maar, het wordt nog erger” werkt niet per se bemoedigend.

Dus. Bye. 

#9 — Geniet van elke seconde!

Uhu.

Ik bedoel. Ja, natuurlijk. Zeker!

Ik geniet van honderd miljoen seconden. Echt waar.  

Maar sommige seconden - het zijn er ook miljoenen -  zijn gewoon ver-schrik-ke-lijk.
En die stoppen je in het donkerste hol van je gedachten.

Doe niet alsof alles rozegeur en maneschijn is. Want. Dat. Is. Het. Niet. 

En dat is helemaal oké. 

#10 — Mag ik hem eens pakken?

Hell no.
En al zeker niet als je nog maar het kleinste kloddertje snot uit je neus voelt kruipen en als je - het is mijn allergie, ze! - moet niezen.
STAY AWAY.

Mijn baby is van mij. En voelt zich op zijn gemak bij mij. Zeker nu op dit moment.
Probeer je behoefte naar aanraking en geborgenheid op een andere manier te vervullen. Dat is niet de taak van mijn baby.

En trouwens, ik heb er geen zin in dat hij straks naar een overjaarse rozenstruik ruikt.

#11 — Amai, je ziet er moe uit.

Helemaal opgekikkerd na dit compliment.

NOT.
Wat dacht je nu?

Dit is het echte leven met een baby. Ik heb een slaaptekort van hier tot in Tokio, ben dus oververmoeid, prikkelbaar en overspoeld door hormonen.
Ik zie elke dag voor de spiegel het Grote Wallenmonster staan.

Dus, neeje, het is vriendelijk, enige reminder hieraan is absoluut niet nodig.

Dank u zeer.

#12 — Laat ‘t me weten hé, als ik iets kan doen.

Goh.
Dat is lief.
Echt waar.

Maar mijn hersenen zijn als pudding met een velleke over.
Ik kan met moeite onthouden welke dag het is, laat staan dat ik mij herinner wie zich aangeboden heeft voor hulp.

Stel zelf iets voor en zorg ervoor dat ik alleen maar “Ja, oké.” of “Nee, liever niet.“ moet antwoorden.
Verwacht niet dat ik het in mijn agenda schrijf.

Iets met pudding, zei ik het al?

Dus, als je met een pas-mama praat, weet dan:

• Ze heeft een gigantisch slaaptekort en reageert vanuit haar reptielen- en zoogdierenbrein: ze wordt overspoeld door emoties, is constant alert en klaar om in de aanval te gaan of te vluchten als het moet.

• Haar bevallingsverhaal is haar zaak. Als ze erover wil vertellen, zal ze dat zelf wel doen.

• Hetzelfde geldt voor de voedingen. Met of zonder borst. Haar zaak.

• Ook wat de slaapgewoonten van haarzelf en van de baby betreft: vind er het jouwe van en houd. je. mond. Tenzij ze er zelf over wil vertellen of om jouw raad vraagt.

• Ritme creëren is niet simpel. Ze probeert. Doet keihard haar best. En ze heeft het gevoel dat ze faalt. Vaak. Maak het haar niet nog moeilijker.

• Ze wil niet weten dat jouw kind een geweldige slaper was. Of dat hij 7 jaar borstvoeding heeft gekregen. Of dat hij op 4 maand al kon kruipen en op 9 maand al kon stappen en al kon lezen terwijl hij nog in de draagdoek zat.
  Pas-mama’s zijn heel hormonaal. Opscheppen met jouw successen zorgt ervoor dat ze jou een oog wil uitkrabben.

• Ze wil ook niet nadenken over hoe zwaar of lastig de volgende ontwikkelingsstadia zullen zijn. Daar heeft ze geen boodschap aan. Geen. Ze is druk bezig met de huidige periode te doorspartelen. En ze is supercontent als ze de dag al zonder noemenswaardige kleerscheuren heeft overleefd. Give. Her. A. Break.

• Wees er maar zeker van dat ze geniet; ze weet ook wel dat alles zo snel gaat, maar ze is ook helemaal uitgeput en - heb ik het al vermeld? - overspoeld door emoties en indrukken. Dus. Het is meer dan oké dat niet elk moment oké is.
  Die 2 luttele perfecte seconden zijn dan ook hart-exploderend perfect. En dat is meer dan genoeg.

Wat kan je wel zeggen tegen een kersverse moeder?

🌈 Hier, een pot soep en een ovenschotel. Zal ik het nu opwarmen of in je vriezer steken?

🌈 Maar jong, ik weet het. Ik versta het. (en zwijgen. Begin niet met jouw verhaal.)

🌈 Ik heb je een fles wijn meegebracht. En een cadeautje voor jou.

🌈 Ooooooh! De schattigste baby ever! Ja gij, toon maar wat foto’s, ook al zijn het er 1000. (Lieg, je mag.)

🌈 Ik heb mijn handen gewassen, ben in geen honderd jaar met iemand anders in contact geweest. Toe, neem een doucheke, ik pas wel efkes op je baby. 

🌈 Joehoe, de poetsdienst is hier!

🌈 Hoe gaat het vandaag met jou? Echt hé. Gewoon wenen mag ook.

🌈 Ik ben hier om jou een uurtje mee te nemen. Geef de baby maar aan je partner. Wij gaan een shopke doen. Of een massageke.

🌈 Ik herinner mij die zware weken en maanden ook nog. Hoe kan ik jou ondersteunen?

🌈 Ik zie u graag, beeb. Je doet het fantastisch.  

Zo, kan iemand nu dan frietjes bestellen, alstublieft? Ik heb honger.