Aan onze kleine en grote helden, de kinderen en jongeren:
dank. je. wel.

Dank je wel om je onvrijwillig zo flexibel op te stellen.
Zelfs al begrijp je niet goed waarom.

Dank je wel om je te plooien naar de volwassenen hun grillen.
Zelfs al vind je het ongelooflijk stom.

Dank je wel om te doen wat je kan, ‘t is meer dan genoeg.
Zelfs al wordt in vele media het tegendeel benoemd.

Dank je wel voor je veerkracht, je kwetsbaarheid, je sterkte.
Zelfs al denk je dat je 't niet echt hebt, geloof het maar: het zit in je.

Dank je wel om je jong-zijn op eerder lompe wijze te beleven.
Zelfs al voelen wij ons hierdoor verscheurd, beschaamd en misschien ook wel schuldig, even.

Dank je wel voor je vindingrijkheid, je ademnood, je stem.
Zelfs al denk je dat we jou niet horen. Dat doen we eigenlijk zeker wel.
Maar het is zo moeilijk te erkennen, en stil te staan bij wat echt telt.
Flauw excuus, ik weet het, maar geloof ons, we doen ook ons best.

Dank je wel voor de spiegels die je gretig voor onze neus duwt.
Zelfs al krijg je soms een snijdende, wilde wind van voren en gruw je
van de gedachte aan alweer een test of quarantaine
of de angst om te besmetten. Ach, beste kind, ‘t zou niet mogen rijmen.

Dank je wel om verdriet, pijn en angst stevig te voelen
en toch heel erg moedig vooruit en door te gaan.
Zelfs al voelen wij ons daardoor klein en bijzonder aangedaan.
Omdat wij dat van je vragen en niet om kunnen gaan
met de last van de last die wij op jouw schouders leggen
en die jij maar hebt te dragen.

Dank je wel om te mogen zijn: zoekend, snakkend naar adem,
naar licht en luchtigheid, naar de essentie van ons samen.
Dank je wel dat we mogen, ploeteren en fouten maken,
zoeken naar die balans, ach, quasi onbestaande.

Dank je wel voor je geduld, je plezier in kleine dingen,
je uitingen van dankbaarheid, om stille kilte weg te zingen
en te vieren dat het leven meer is dan wat bubbels
op de grond of in een fles, of gelimiteerde knuffels
met je liefsten, je zou verdorie nog beginnen
vechten voor wat écht contact, me dunkt.

Dank je wel voor je inspanningen, je koppigheid, je verzet.
Zelfs al zouden we dat willen afkeuren ...
Je doet het toch maar. En terecht, wat mij betreft.

Dank je wel voor je warmte, je moed, je oneindige kracht.
Zelfs al zie je niet dat jouw licht ons hart keihard verwarmt.

Dank je wel voor je wijsheid.
Soms zo zwaar onderschat.

Voor ons zijn jullie
helden.

en verdien je naast een vet
applaus, ook de grootste hoop respect.
Niet omdat je 't allemaal zo goed doet, maar
omdat jij - net als wij -
gewoon maar bent: een mens.

Dank je wel voor jou, kind.
Blijf ons hart beroeren.
Stevig, keihar(t)d en ongeremd.

Anders zal geen vin
verroeren.

🙏💚

Adinda — 26/03/2021

📷 @peacefulmindpeacefullife @peaceful_barb @michellemaros