Voor David.

Stickers voor liefde

N.a.v. de vermeende door homohaat geïnspireerde moord op een man in Beveren plaatsten heel wat mensen een sticker op hun FB-profiel bij wijze van steun/verontwaardiging/verbijstering/medeleven.

Adrian schreef:

”Een sticker op je profielfoto plaatsen verandert de wereld niet, ik weet dat wel. Wat dat wel doet is een uiting geven aan je verlangen, je medeleven of je verontwaardiging. Ervan uitgaand dat alle ‘love is love’ en ‘stop homophobia’-stickers gemeend en weloverwogen op profielfoto’s geplaatst zijn de afgelopen dagen ben ik blij, en niet in het minst voor David uit Beveren-Waas, om stemmen te horen van liefde. Temidden van de stortvloed aan negatieve berichten (over onderwerpen allerhande) op klassieke en sociale media voelde het bij het zien van de talrijke profielfoto’s met een sticker in regenboogkleuren toch een beetje warm vanbinnen.

Het is misschien makkelijk om een sticker te plaatsen waarmee je kenbaar maakt dat je homofobie niet tolereert en afkeurt, maar gewoon op fora je kritiek spuien op alles en iedereen is dat ook. Ik ben dus blij dat door het zogezegde gemak er ook positieve boodschappen kunnen verspreid worden. Of is dat wel zo makkelijk? Het vergt best wel wat moed om je als heteroseksueel een homoseksuele medemens te verdedigen, bv. uit angst om door omstaanders zelf beticht of aangevallen te worden.

Ik vraag wel dat de verontwaardiging hierover niet voorbijgaat. Een paar weken geleden zijn een goede kennis en zijn vriend op de trein aangevallen omwille van homohaat. Twee goede vrienden zijn ooit in elkaar geslagen. Ikzelf ben er ooit ternauwernood aan ontsnapt door snel te lopen en 2 straten verder de deuren binnen te springen van een fuifzaal waar jawel, een holebifuif doorging. Enzovoort.

Opnieuw, dank u voor de talrijke stickers en lieve woorden. Ik voel me gesteund, echt waar, maar mag het dan vanaf nu oké zijn dat ik en mijn familieleden, mijn vrienden en gelijk welke andere lgbtqi-personen, praten, dansen, stappen en ons kleden zoals we zelf willen?

Want eerlijk, aan selectieve aanvaarding heb ik niks.”


Ik vind Adrian zijn post er ‘boenk op’. Want het gaat over zoveel meer dan stickers plakken en je verontwaardiging uiten. Verontwaardiging die na een paar weken misschien weer uitgedoofd is, als je niet elke dag met haat en angst omwille van je persoon te maken krijgt.

Verandering

We leven in een razendsnel veranderende maatschappij. Mensen voelen zich veilig bij wat ze kennen, want ons brein is gemaakt om ons te beschermen. Dat wat we kennen, dat wat we gewoon zijn, geeft ons rust en een gevoel van stabiliteit.
Verandering waarvoor we niet zelf kozen zorgt dus per definitie voor onrust en stress.

Dat bepaalde evoluties te snel gaan voor veel mensen is iets wat zoveel onrust en ongemak kan veroorzaken dat het (te) grote proporties aanneemt. Als iemand zich al niet goed voelt, niet over een gezonde dosis zelfvertrouwen, zelfwaardering en veerkracht beschikt, dan bestaat de kans dat zij/hij vanuit angst en vanuit een chronische stressrespons een reactief leven gaan leiden.
Volgens mij is dat iets wat polarisering in de hand kan werken, hoewel het los staat van rechts of links, conservatief of progressief gedachtegoed. Langs beide zijden van de medaille kan je te ver gaan in overtuigingen en ideeën over wat goed/fout is.

Kijk. Het is simpel.
We zijn groepsdieren. We gaan op zoek naar wat ons bindt.
Iedere mens heeft de behoefte om erbij te horen en van belang te zijn in de groepen / contexten waarin zij/hij zich bevindt.
Elke mens. Ieder kind. En we zoeken daarnaar, ons hele leven lang.

Maar als je jezelf omwille van allerlei redenen in een uitgesloten positie voelt en je je eigen gelijk onder het mom van ‘vrijemeningsuiting’ door anderen hun strot ramt voorbij de grenzen van het fatsoen heen, als je in een tunnelvisie zit en enkel door haat voor een ander mens wordt vooruit gestuwd, dan kan je bijna niets anders meer doen dan wild om je heen slaan met kwetsende, misselijkmakende, uiterst agressieve woorden en daden.
Of vuisten.
En schoenen.
Al dan niet
met de dood
tot gevolg.
Dat. is. simpelweg. een. buitenproportioneel. groot. probleem.

Schermen met “Het is dendienen zijn schuld dat … Het is allemaal de fout van …” heeft geen zin, het is contraproductief en het werkt alleen maar meer haat in de hand.

Het zou mij niet verbazen mocht een of andere politicus de schuld of de verantwoordelijkheid voor de ‘slechte opvoeding’ - want ja, het waren minderjarigen - enkel in de schoenen van de ouders willen leggen.

Want. We dragen allemaal een stuk verantwoordelijkheid.
Wij maken samen de maatschappij.
Wij zíjn de maatschappij.
Misschien betekent een sticker plakken op je profiel dat het je iets kan schelen en dat je het anders wil.
Misschien betekent geen sticker plakken op je profiel óók dat het je iets kan schelen en dat je het anders wil.
Misschien is het wel zo dat er een onnoemelijk grote hoop mensen bestaat die een rechtvaardige en warme samenleving wil zonder haat(praat), zonder uitsluiting, zonder diepe kloven overal, zonder polariserende beleidsmakers … en horen we die stemmen gewoon niet omdat we zelf gevangen zitten in de echokamers van onze socialemediabubbels.

Laat ons voorbij gaan aan de oordelen die we bliksemsnel koppelen aan wat we waarnemen.
Laat ons de moed opbrengen om toe te geven als we een fout hebben gemaakt.
Laat ons niet langer de mantel der liefde gebruiken om onze verantwoordelijkheden onder de mat schuiven.

Wij allemaal. Ik ook.

Ik weet dat ons politiek bestel en beleidssysteem zeer complex is. En dat een simpele oplossing voor complexe problemen niet bestaat. Al mag het geen excuus zijn om niet te proberen.
Onszelf én ons eigen gelijk steeds in vraag durven stellen getuigt van een gezonde dosis zelfkennis en is respectvol t.o.v. de mensen met wie je in contact komt.

Hoog tijd

We kunnen als individuen en belangengroepen keihard ons best doen. Maar als de grote boodschap niet gedragen wordt door beleid en politiek dan voelt het eerder als een druppel op een bijzonder hete plaat.
Het is tijd dat er op beleidsmatig vlak een andere koers gevaren wordt.
Dat er moedige, daadkrachtige, duurzame en verbindende keuzes worden gemaakt.
Keuzes die effectief zijn op lange termijn. Op alle vlakken.
Het is tijd dat er in ons onderwijs en in de media werk gemaakt wordt van een realistische weergave van de wereld zoals wij die vandaag kennen: ontzettend divers en rijk (en dan heb ik het niet alleen over geld).

• Doe iets aan eenzijdige beeldvorming.

• Verander communicatie, toon, houding.

• Neem verantwoordelijkheid op.

• Ga in dialoog. Praat mét mensen i.p.v. over mensen.

• Let op uw woorden. Wik en weeg ze. Ontmenselijking kan echt niet. (Zeg niet: “Er is weer een boot met 45 (trans)migranten gezonken.”, maar: “Er is weer een boot met 45 mensen gezonken.”)

• Steek emotionele geletterdheid, geweldloze communicatie, groeimindset en de kunst van het respectvol discussiëren in de eindtermen.

• Laat kleuters spelen(d leren), liefst ook veel buiten, i.p.v. hen te onderwerpen aan allerlei testen die moeten bewijzen dat ze mee kunnen draaien in een zot systeem waar niemand écht gelukkig van wordt.

• Maak van genderbewust, label- en hokjesvrij opvoeden de norm.

• Zorg ervoor dat die ellenlange wachtlijsten voor psychische hulp niet meer nodig zijn.

• Zorg voor structurele oplossingen i.p.v. pleisters op vuile wondes te kleven.

• Doe iets aan die - sorry, not sorry - belachelijke prestatiegerichtheid. (die volgens mij bijdraagt aan haantjesgedrag bij jongens en perfectionisme bij meisjes)

• Kom los van schuld, schaamte en pijn als enige manier om problemen op te lossen.

• Geef mensen vertrouwen. Neem hen serieus.

• Maak respect weer de norm.

• Leef het voor.

Als het u belieft.

O ja. Ik heb het niet over respect in de vorm van in de pas lopen of binnen de lijntjes kleuren. Het gaat niet over ‘flink doen’ wat mama of papa (of premier of viroloog of koning of meester of juf of …) zegt. Het gaat niet over gehoorzaam zijn aan de ‘hogere macht’ omdat die het nu eenmaal ‘beter weet’ of omdat die ouder is of gelijk wat.
Het gaat over bemoedigd worden en intrinsiek gemotiveerd zijn om te doen wat voor jou goed/juist voelt. Het gaat over het respecteren van elk levend wezen op aarde, of het nu om een pantoffeldiertje, een pannenkoekenplant, een neushoorn, een treurwilg of een mens gaat. Het gaat over respect voor de plek waar we met z’n miljarden wonen: onze planeet. Het gaat over elkaar als gelijkwaardige wezens beschouwen. Ook kinderen.

Hoe wij met onze kinderen omgaan bepaalt hoe zij later met andere volwassenen omgaan.

Ik geloof dat genderbewust opvoeden een sleutelrol kan spelen. Ik schreef er een blogtekst over met lijstjes en tips.

Er zijn nog tal van kleine veranderingen die je kan doorvoeren die een immens verschil kunnen maken.
Voel eens de impact van “zij/hij” i.p.v. “hij/zij” in een tekst als we niet weten over welk geslacht het gaat.
Of als je een vacature uitschrijft: kom eens los van de stereotiepe volgorde m/v/x. Maak er v/x/m of x/v/m van.

Dit gaat heus niet over de man achterop stellen. Of dat jij minder rechten krijgt.

Mocht het allemaal een beetje vervelend of raar of ongemakkelijk aanvoelen voor jou, laat het gebeuren. Merk het op en veroordeel jezelf niet. Misschien heb je net als zoals zovele anderen op een onbewuste manier de overtuiging in je hoofd gestampt gekregen dat een man meer waard is dan een vrouw.

Ja. Wie niet eigenlijk, in onze samenleving?

Ikzelf vind het bv. best lastig om na te denken over persoonlijke voornaamwoorden. Is het nu zij of hij of hen of …?
Dan denk ik “Allez, ik wil ook niet keihard op mijn woorden moeten letten constant, maar ik wil tegelijk ook wel respectvol zijn.”

Wat kan je doen?

Vraag het. Maak het bespreekbaar.
Toon dat ook aan je kinderen: dat je het soms niet weet en dat je dingen gaat uitzoeken.

Het kan natuurlijk zijn dat je écht niet van verandering houdt, zelfs al zit het hem (haar? hen? 😉) in een schijnbaar onschuldige woordvolgorde.
Dat is geen schande. Voel je er niet schuldig of beschaamd over, hoewel die gevoelens je misschien wel kunnen overvallen. Je brein probeert je namelijk te beschermen, want verandering wordt per definitie als ‘gevaar’ beschouwt en zet het stress-systeem in gang.
Maar weet je wat? Je brein heeft het bijlange niet altijd bij het rechte eind.

Je moet niet altijd geloven wat je eigen gedachten zeggen.

Merk het op en doe er niets speciaals mee. En als je er tóch iets mee doet, dan liefst iets constructiefs.
Zet stappen. Mini. Maxi. Maakt niet uit.
En strooi liefde in het rond. Veel.

Het is nodig.

Hier alvast wat van mij voor jou.

❤️🧡💛💚💙💜🖤🤍🤎

09/03/2021 — Adinda
Together we are raising an emotionally healthy world.

Bronnen en info:

Lumi.be: heel toegankelijke site voor iedereen die vragen heeft over gender en seksuele voorkeur

Weljongniethetero.be: organisatie voor en door holebi-en transgenderjongeren

Gendervonk.be: ondersteunt transgender personen en hun ouders

Berdache.be: vereniging voor ouders met een genderkind

rosavzwbe: kenniscentrum voor gender en feminisme

çavaria.be: zet zich in voor de rechten en het welzijn van LGBTI-mensen

Transgenderinfo.be: dé plek voor al je vragen over het transgenderthema

www.sennemisplon.be