Door Adinda — 04/10/2021

Het is voor serieus.
Ik stop ermee.
Toch voor onbepaalde tijd.

Het gaat niet meer.

En zoals dat gaat met allerlei worstelingen en pijn aan de binnenkant: aan de buitenkant is er niets te zien.
Integendeel: alles ziet er tiptop uit.

Ik voelde al een een klein jaar dat ik op automatische piloot aan het leven was.
Vol gas vooruit, te veel, te laat, te groot, te belangrijk ...
Ik wist dat de crash zou komen, ik wist alleen niet wanneer.

Mijn lichaam trok de voorbije maanden aan de alarmbel.

Midden augustus kreeg ik allerlei symptomen die ik niet meer kon negeren en waar ik bang van werd:
constante opgejaagdheid, een racend hart, verhoogde hartslag, kortademig zijn, zweten, benauwd gevoel, doodmoe zijn, nachtmerries, tintelingen in de handen ...
​

Chronische hyperventilatie, angstaanvallen en uitputting door stress.

was de diagnose die mijn huisarts begin september stelde.

Dat is nu mijn realiteit.
Ik, die zo graag verbinding voel met de liefsten rondom mij, word overvallen door angst voor sociale contexten, bij vrienden en familie nog het meest.
Op de meest onverwachte momenten.
Op de meest onverwachte manieren.
​
Ik ben al lang genoeg bezig met mindfulness, trauma, emotionele intelligentie, invloed van ons zenuwstelsel op ons functioneren, breinintegratie, lichaamsbewustzijn etc. om te weten dat affirmeren of eens goed ontspannen niet genoeg is.

Dat meditatie niet voldoende is.
Dat yoga en massage niet voldoende zijn.
Dat gedachten omdenken niet genoeg is.
Dat gewoon in het hier en nu zijn ook niet genoeg is.

Hoewel het allemaal onderdelen kunnen zijn van herstel en healing volstaat het op dit moment niet (meer).
Ik krijg de uitnodiging tot overgave, tot volledige acceptatie van wat zich nu in mijn binnenste, in mijn diepste en liefste zelf, afspeelt.
​
Dit is groots.
Ik kan er niet meer bij met mijn hoofd.
Het neemt mij over.
En ik wil accepteren.
De controle loslaten.
Mijn lichaam laten tonen wat ik nog te doen heb.

And it scares the sh*t out of me.

In de voorbije jaren, waarin persoonlijke groei centraal stond, heb ik mezelf heel goed leren kennen.
Ik ben tegen lampen gelopen, met mijn kop tegen de muur geknald, ben in diepe putten gesukkeld en er weer uit geklommen met maar 1 doel: eindelijk mezelf ontmoeten.

En, echt waar: dat is gelukt.
Maar amai, mijne frak, groeipijn, dat is gene kak.

Na een heel leven waarin ik mezelf staande hield door - onbewust - anderen tevreden te stellen en het 'flinke, brave meiske' te zijn heb ik laag voor laag afgepeld om tot die authentieke ik te komen.
Allez, dat dácht ik tenminste.

In elk geval, in 2020 heb ik het aangedurfd om de stap te zetten om een eigen praktijk uit te bouwen.

Als herstellende people pleaser, perfectionist en goedkeuringsjunkie een geweldige prestatie, feitelijk.
(ge moogt lachen)

Hoe meer ik mij in de materie van ontwikkelingstrauma en neurobiologie verdiep, hoe meer ik besef dat alles wat wij doen (en laten) een gevolg is van keuzes die gestuurd worden door onze oerinstincten, door het wegduwen van onze authentieke impulsen en door onbewuste overtuigingen als gevolg van bepaalde situaties die we ooit als kind als onveilig hebben ervaren.
En dat onze acties dus niet alleen door onze gedachten bepaald worden, iets waar door reguliere (psychologische) hulpverlening zo vaak wordt op aangestuurd.
​
Nu heb ik door dat ik enkel in mijn hoofd herstellende was.
De discrepantie tussen lichaam en hoofd kon niet groter zijn. Mijn systeem was nog niet mee.

Ooit al gehoord van cognitive bypassing? Hier vind je een interessant artikel over dat gegeven.
Ik heb er voor 100% ervaring mee.

Getriggerd

Een vijftal maanden geleden werd ik keihard door iets getriggerd wat - naar mijn gevoel - al een heel leven in mij woont: trauma werd wakker gemaakt.
Het voorbije anderhalf jaar covid-19, de daarbijhorende maatregelen en vaccinatiecampagne hebben de boel voor mij in een stroomversnelling gebracht.

Nooit gedacht dat dit mij ooit zou overkomen.
Dat uitgerekend ik last zou hebben van angstaanvallen, dat kon toch niet, allez.
Ik, die zo bewust in het leven sta.
Bon, ja, arrogant om zo te denken. I know.
Maar ook menselijk, vaneigens.

Ik dacht net: "Yes, now is the time.
Ik neem vanaf september 4 maanden ouderschapsverlof op zodat ik mij voltijds kan toeleggen op datgene wat mij vleugels geeft: mijn werk als holistisch opgroeicoach en gezinsondersteuner, dingen doen voor mezelf en mijn gezin en de mensen bezoeken die ik graag zie die ik al zo lang niet meer tegen mijn gilet kon trekken.

Vol enthousiasme de weg gaan die goed voelt, die juist voelt, die klopt.
Een boek schrijven! Een online cursus maken! En workshops voorbereiden! En in 't echt samenkomen! En reizen! Naar een goede vriendin in Portugal! Naar mijn metekind in Frankrijk! Naar mijn Poolse zielsvriendin die nu in Ijsland woont! Of alle 3!"

Ik zag het volledig zitten.
Zie mij hier nu staan blinken. 😎
Gelijk een kluizenaar in zijn grot.
Mijn huis, mijn gezin, dat is de enige plek waar ik mij momenteel veilig voel.
En hier en daar een veilige mens aan wie ik het hele plaatje heb durven vertellen en die mij niet veroordeelt, die mij begrijpt en mijn keuzes respecteert.
Zonder meer.
Onvoorwaardelijk, quoi.

En toen was er dat telefoontje.

Zondagnacht 26/09/21 werd ik doorheen geschud. Letterlijk.
Mijn lijf shakete en trilde nadat ik net het nieuws had vernomen dat een goede vriendin van ons uit het leven was gestapt.
Zij was degene die mijn man en mij 13 jaar geleden heeft samenbracht en die ons vurige woorden toesprak als getuige op ons huwelijk.
Haar leven, waarvan ik een groot stuk van heel dichtbij heb meegemaakt, was gevuld met de zwaarste en de meest ondenkbare tragedies.
Ik geloof dat ze nu eindelijk de rust heeft waar ze in dit aardse leven zo hard naar op zoek was en dat haar lijden nu voorbij is.

Haar over-lijden heeft bij mij heel wat in beweging gezet.
En de beweging zit 'm voor mij nu net in vertragen, in stilstaan.
Alsof ze tegen mij zeggen wil: tijd om te remmen, meis.
Stop. Keer in jezelf, Adinda.
Maak contact. Voel.
Hou van jezelf.
Het is oké.
Het is veilig nu.

Dus.

Ik heb rust nodig.
Er gebeurt momenteel té veel in mijn binnenwereld, de signalen zijn oorverdovend en ik kan er niet meer niet naar luisteren.
Daarvoor heb ik al mijn energie nodig, dus ik stop een tijdje met al mijn bezigheden.
Niet alleen met lesgeven, maar ook met coaching, met de oudercursus, met blogs en nieuwsbrieven schrijven, met mijn FB-groep beheren.

En ja, ik ga er niet onnozel over doen, het voelt keihard als falen.
Zeker nu.
Maar tegelijkertijd voelt de acceptatie van dat falen als een van de moedigste en meest nodige dingen die ik ooit voor mezelf deed.

Ik trek mij voor onbepaalde tijd terug.
Tot ik weer kan ademen,
tot ik weer grond onder mijn voeten voel,
tot ik het weer voel stromen.

I'll be back.
​Zo graag.

En dan hoop ik vurig dat jij er nog steeds bent.

Liefs en alles
Adinda

​

P.S. Om het met de krachtige woorden van Anneleen zelf te zeggen: wens me zachtheid, geen sterkte.
Ik trek me terug in stilte en leg al mijn vertrouwen in het pad dat ik zal gaan.
Hartjes sturen mag altijd. Een brief ook.