Het eerste oudercontact van dit schooljaar diende zich aan. Met de juf van onze zoon (5,5).
Dat is toch altijd een beetje een rapport-krijg-moment-gevoel. Maar ik zag het volledig zitten.

In coronatijd is het helaas niet mogelijk om face to face met de leerkracht af te spreken en een gesprek te voeren. Spontaneïteit en broodnodig sociaal contact gefnuikt door de c-crisis. Collateral damage. Net als zoveel andere schade.
(die ik overigens geen nevenschade zou noemen, dan wel de symptomen van een onderhuids etterende wonde die in onze stuiptrekkende maatschappij stilletjesaan naar boven komt. Maar goed, dat is voer voor een andere brief. Of blog. Of boek.)

Dan maar via Facetime oudercontacten. Ook goed. Lekker makkelijk met de telefoon. Eens niet hopeloos op zoek gaan naar de inloglink voor Zoom of Teams of Google Meet ... Nooit gedacht dat ik er ooit zo blij om zou zijn. 😏

De juf sprak vol lof over onze zoon. Ik herkende veel van wat ze zei.
Het is zo fijn om te merken dat hij zich goed voelt, dat hij zijn plek snel gevonden heeft - hij is in deze school ingestapt in de 3e kleuterklas - dat hij makkelijk vrienden maakt, dat hij zorgzaam is, dat hij graag en gefocust werkt, dat hij met iedereen overeenkomt en kan spelen, dat hij geïnteresseerd is in taal en rekenen, dat hij zeker klaar zal zijn om volgend jaar naar het eerste leerjaar te gaan, dat hij nadenkt over de dingen en over zichzelf ...
​
Ik dacht: "Man toch, mijn zoon is echt een kopie van mezelf."
Ik wist het al van heel erg vroeg, en het wordt keer op keer bevestigd in andere contexten dan ons gezin.
​
De juf voegde nog toe: "Het enige waar we misschien wat moeten op toezien is ..."

Och, ik wist het.

Ik wíst wat ze zou zeggen, hoewel ik het voor mezelf misschien wat wilde negeren.

Ik vulde haar aan nog voor ze het zelf kon zeggen: "zijn perfectionisme?"
​
"Ja. Hij werkt heel graag, maar ook traag. Omdat hij zo secuur is en omdat hij het goed wil doen. Als dat niet lukt, merk ik dat hij het er soms lastig mee heeft."
​
Ik knikte en bevestigde dat hij thuis soms uitbarstingen heeft als iets hem niet lukt of als iets niet gaat zoals hij het wil. De juf zei dat hij dat in de klas helemaal niet heeft.
"Tuurlijk niet!", dacht ik bij mezelf. Ik herken dit patroon maar al te goed. Op school flink je best doen en thuis alle remmen los. Gelukkig weet ik dat hij er zelf niet kan aan doen, dat hij de veilige aanwezigheid van mijn man en mij nodig heeft om te kunnen en te mogen ontladen, dat hij het er zelf lastig mee heeft, niet dat hij lastig IS. Je bént namelijk nooit je gevoel of je gedrag.

Enfin, na het telefoontje kwam de nabespreking met mezelf. 🤓

Boink.

(dat was mijn hart dat eventjes uit mijn borstkas viel)

Hoewel ik dus verre van verbaasd was was ik precies toch een paar seconden van mijn melk.
Tijdens die seconden liet ik toe om mijn saboterende gedachten hun gang te laten gaan:
"F*ck hé, perfectionisme is zo k*t. Ik ben er al een kleine 40 jaar mee bezig om het iet of wat onder controle te krijgen. And still recovering. Potverdju toch. Hopelijk gaat hij er niet zo erg van afzien als ik ... Allez jong, in ons gezin doen we er net alles aan om perfectionisme zo weinig mogelijk voedingsbodem te geven. Heb ik dat nu toch doorgegeven via mijn genen? Of is het dan toch voor een stuk systemisch bepaald?" 🤔🙄

Wat er ook van zij: het nature/nurture-vraagstuk is nooit ver weg.

Om mijn gedachten te stoppen deed ik de 5,4,3,2,1-truc: Je telt af als zat je in een NASA-ruimteraket klaar voor take-off. Dat is het moment waarop je welbewust kan beslissen om niet mee te gaan in je eigen gedachten en je niet te laten meenemen naar verre hoogtes waardoor je je voeten niet meer op de grond voelt staan en de verbinding verbroken wordt.
Het hielp. Ik besliste om uit mijn raket te stappen en kwam terug bij mijn rustige zelve.

Ik weet al lang dat ons oudste kind qua karakter heel hard op mij lijkt. Dat hij - op dit moment in zijn jonge leven - moeilijk om kan met teleurstelling en met verliezen, op gelijk welke manier. Hij is er zich bewust van. Hij kent ook het woord 'teleurgesteld', weet wat het inhoudt, hij weet dat hij soms uit zijn dak gaat als de dingen niet gaan zoals hij het in zijn hoofd heeft. We passen allerlei strategieën toe om hiermee om te gaan. We oefenen gelijk zot. En weet je, in retrospect leer ik er zelf ook nog steeds van.

Hoe cool is da, maat?

Ik glimlachte en wist: we komen er wel uit.
Op dat moment realiseerde ik mij dat ik het omarmd had, dat perfectionisme. Dat het goed is, dat het er mag zijn.

Ook bij mezelf.

*slik*
Het besef kwam binnen. Redelijk bruut, maar met een soort van rauwe schoonheid. Dat ik door mijn zoon moet mag leren om mijn eigen perfectionisme een plek te geven en mag stoppen met ertegen te blijven vechten. Het is en blijft tenslotte een deel van mezelf. Of hoe een lieve collega het verwoordde: het wordt zachter met de jaren.
Ik zou het misschien nog anders bekijken: ik word zelf zachter met de jaren voor mezelf. En dan is het makkelijker om met je eigen moeilijke karaktereigenschappen te leven.

Hoe dan ook, ik heb er het volste vertrouwen in dat onze zoon zijn eigen pad zal bewandelen. Bij hem verloopt het leven sowieso anders dan bij mij. Die contexten kan je totaal niet vergelijken ... Hij is niet ik. Het feit dat ik hem al op zo'n jonge leeftijd kan en mag begeleiden is een voorrecht. Ik ga mijn pad, hij het zijne. Stap voor stap. Af en toe eens samen en meer en meer apart. En dat is he-le-maal oké.

Fjoew, dat OUDERcontact, djeezes. Onverwacht kleppertje van formaat. 😬

Och, samen leren en groeien. Dat is toch echt de max.
Ik wens het jou en je gezin ook van ❤️-e toe!

Adinda — 04/02/2021