Als we doodgaan
04.04.2021
Deze column van Chantala Blinker vind ik simpelweg geweldig. Omdat het keihard resoneert bij wat ik voel. Ik deel met alle graagte mijn als-we-doodgaan-visie met jou.
Het is stil.
Buiten en binnen.
De winter verstilt.
We liggen net in ons familiebed en luisteren naar elkaars ademhaling als één van de kinderen een vraagt stelt.
”Waar gaan we heen als we doodgaan, mam? En wie helpt ons dan met alles wat we niet weten?”
Ik doe moeite om de bibber in mijn stem te onderdrukken.
Even wachten met antwoorden terwijl in een flits mijn ideeën hierover door mijn hoofd schieten. Ik denk dat we teruggaan naar waar we vandaan komen. Ik noem dat De Bron. Hier in dit leven zijn we op visite. En in ons leven zijn we omringd door geboorte en sterven. Soms in het groot, soms klein. Hetzelfde ritme zit in alles, als een in- en een uitademing. De seizoenen, de maan, dag en nacht, de zee met haar eb en vloed.
Ook in ons lichaam zijn geboorte en sterven terug te vinden. Het is onze spijsvertering die verteert, voor vrouwen hun menstruatiecyclus waarbij een eitje groeit en zonder bevruchting wordt afgestoten. Zelfs de deuren die ik in mijn leven dichtdoe tonen een wonderlijke wederkerigheid door plek te maken voor nieuwe deuren.
Het geeft mij een gevoel van veiligheid, soms zelfs geborgenheid om te weten dat alles beweegt in eenzelfde cyclus.
De dingen zijn eindig en in die eindigheid zit een stukje oneindigheid verborgen. Als goed bewaard geheim. Zij die dit hebben ervaren weten dat er altijd iets herrijst na sterven, als een Phoenix uit haar as. Daarop vertrouw ik volledig. Ook als het soms donker is.
In dit moment van stilte, waarin mijn kinderen wachten op een antwoord, voel ik mijn emoties tegen mijn stembanden drukken en vullen mijn ogen zich met tranen.
Praten over mijn eigen eindigheid maakt me melancholisch.
“Lieve meisjes, als mijn lijf ermee stopt en ik mijn aardse jasje uittrek, ga ik terug naar waar we vandaan komen. Waar geen alleen is, maar Al-één is. Jullie kunnen erop vertrouwen dat wat jullie nodig hebben binnen bereik zal zijn.
Ergens, soms niet direct zichtbaar. Dat doet het Leven met een reden, zodat je alles leert wat je mág leren. Met jullie geboorte is ook een stukje van mij geboren, die liefde blijft hier, bij jullie. Ik denk dat we elkaar ooit weer zien. Daar waar we vandaan komen.”
Ik hoor ze slikken. Onze stilte neemt ons zacht mee in de nacht. Waarin we in gedachten een beetje sterven en tegelijk een zaadje hebben geplant.
Chantala Blinker aka Mevrouw Boob is moeder van 6 en voorzitter van WBW Nederland.
