Brief aan Isalien

Het zijn rare dagen.
’s Nachts kan ik vaak niet slapen en dan dwalen mijn gedachten al eens af.
Ik besloot om ze vorm te geven door ze in woorden te gieten.
Mijn vannachtgedachten werden een brief naar jou. Nog meer dan anders denk ik aan je.
Omdat het bijna een jaar geleden is dat jij dit leven vaarwel zegde.
En omdat wij op dit moment in volle verwachting zijn van een dochter die heel binnenkort geboren wordt.
De laatste tijd vraag ik me zo vaak af of de zonnebloemen in onze volkstuin al in bloei staan. Of ze al mooi geel zijn. Of ze al goed gegroeid zijn.
Ik wil er graag een foto van, om te tonen aan je familie en vrienden. Om te laten zien dat jouw leven zijn sporen heeft nagelaten, ook bij ons.

En toen dacht ik: Goh, ze hoeven eigenlijk niet eens geel en mooi en volgroeid te zijn.
Zo is het met het leven uiteindelijk ook. We zijn allemaal zaadjes die ooit geplant werden, elk in zijn eigen stukje grond. De een draagt misschien mooie vruchten, de ander heeft een schitterende kleur en nog een ander heeft stevige wortels …
Zo is het met elk van ons; en zo was het ook met jou.
Wat een mooi beeld eigenlijk, die zonnebloem, om dat met jou te vereenzelvigen.

Weet je, het voorbije jaar heb ik veel aan jou en je familie en vrienden gedacht: elke maand, zo rond de 22e, elke feestdag of speciale gelegenheid, elk moment die de herinnering aan jou heel fel naar boven haalt. Elke ‘eerste keer’ zonder jou. Dat moet voor je naasten een ongelooflijke impact hebben. Het deed met mij al zoveel …

Eigenlijk een bijzonder zot gegeven dat het leven gewoon verder gaat terwijl het voor de liefsten rondom jou nooit meer hetzelfde zal zijn.
Die kwetsbaarheid van het leven komt heel dichtbij nu ik op het punt sta leven te geven aan een minimensje, een klein meisje, dat nog een heel leven voor zich heeft.
We zullen haar met open armen ontvangen, welkom heten in de wereld, haar zaadje planten en het naar eigen goeddunken en met alle liefde van de wereld die we in ons hebben verzorgen en koesteren. Maar ze zal zelf haar weg moeten zoeken, groeien, pijn hebben; ze zal tegen muren en lampen lopen; ze zal lachen en blozen, springen en dansen; ze zal vallen en opstaan, liefde krijgen en geven; ze zal indrukken nalaten en opdoen, harten breken en beroeren; ze zal haar eigen stempel drukken op de levens van de mensen rondom haar en zelf gevormd worden door de ervaringen die het leven haar geeft.
Net zoals het bij ieder van ons gaat. Net zoals het bij jou ook gegaan is.

Wees maar zeker dat ook jij jouw indruk hebt nagelaten, dat jouw zijn hier op deze wereld zijn waarde en geluk heeft betekend, ook al vond je het hier niet meer zelf.
Jij leeft verder, Isalien. In de zonnebloemen die het voorbije jaar tot bloei kwamen, in de zaadjes die misschien nog wat tijd nodig hebben om te rijpen, in de kleuren – en geurenpracht van een heerlijke zomeravond, in de gensters en de warmte van een knetterend kampvuur, in schone woorden en zachte liedjes, in de rust en eenvoud van de natuur, in de harten van de mensen die ooit op jouw pad zijn gekomen, kort of lang, vluchtig of intens …

Ik sta graag stil, hef een glas, kus je gedag en vier jouw leven.
Liefs
Adinda

2017.08.05