Over mij en jou

Migrant van “den buiten” naar “’t stad”

Ik ben Adinda, afkomstig uit het Oost-Vlaamse Meetjesland, wonende in het Gentse.
Mama van twee heerlijke kinderen, getrouwd met mijn tegenpool, een kei in uitstellen, gezegend op alle vlakken.

Ik heb een boon voor koffietjes, theetjes en de bijhorende kletsen, een visueel geheugen, een rommelige geest in een redelijk gezond lichaam (of was het omgekeerd?) en een groot hart dat al eens overuren durft te kloppen.

Ik wil graag meer foert voor mezelf, meer onverdeelde aandacht, meer connectie overal. Ik zoek graag de stilte op, hou van mooie nutteloze dingen, woordmopjes en – kunst, een vleugje vintage hier of daar, lavendelvelden, rommelmarktjes, streepjes en chocolade.

523 miljoenste blogger

Ik schrijf graag. De transfer maken van hoofd/hart naar papier of online document zorgt voor rust. Meer en meer komt de behoefte om te delen. Zodat anderen met mijn woorden iets kunnen doen, er iets aan hebben, er iets uit kunnen halen. Wat is het juist? Impact hebben? Mijn stempel drukken? Verbinden?
Ik denk vooral het laatste. Maar het is gelijk ge het wilt. En het doet er in feite niet toe.

Blinkers en kriebels

Hoe ouder (en wijzer?) ik word, hoe meer mijn ogen fonkelen als ik lees, hoor of spreek over opvoeding en onderwijs waarin volwassenen en kinderen als gelijkwaardige mensen met elkaar in dialoog gaan, met of zonder woorden. Gaandeweg zal wel duidelijk worden wat ik hiermee bedoel, wat mijn ‘dada’ is of waar ik zelf de kriebels van krijg.

Dus, lees maar raak, beste lezer. Of je mijn stijl aangenaam vindt of niet, of je waarde hecht aan mijn woorden of niet, ik wil je op een of andere manier beroeren. Mijn woorden komen altijd spontaan, ze worden gewikt en gewogen en zorgvuldig uitgekozen. Ik geef ze aan jou en jij beslist wat je ermee doet. Laat je ze binnenkomen? Of juist van je afglijden? Laat je ze hoop geven? Of wekken ze net ergernis op? Zorgen ze voor herkenning? Of voor een glimlach? Vormen ze een basis of een uitbreiding voor je eigen overtuiging? Of laat je ze gewoon woorden zijn?

Jij kiest.

Adinda — 17.09.2018