Dag zoed’ne

Dinsdagnamiddag 29/06/21.

Memeetje ging dood.
Ook al was ze geestelijk al lang niet meer hier,
haar twinkeloogjes en sterke hart waren dat wel.

Toen werd ze ziek en daar ging ze, toch redelijk plots en in stilte.
Na een lang leven met veel kinderen, kleinkinderen en ander volk om haar heen.

Ze leerde mij fanta drinken, soep maken, de perfecte ballekes draaien.
Ze vertrouwde mij haar geheim recept toe voor de allerbeste koekskestaart ter wereld.
Ze vertelde mopjes en verhalen over iedereen die bij haar kwam.

De liefde voor boeken lezen, matchende outfits en oog voor detail heb ik van haar geërfd.
Haar secuurheid en engelengeduld waren dan wellicht voor een ander weggelegd.
Ze leerde mij naaien en broeken inleggen en stiekem ook de kunst van het kiezen voor jezelf
en datgene doen waar je hart blij van wordt.

Ik had haar graag.
Ze was mijn lievelings.

"Dag zoed'ne"

zei ze altijd.
Bij het begroeten en bij het weggaan.
Ik voelde mij
altijd wel een beetje speciaal
en ongelooflijk welkom
om dan weer met liefde
het leven te worden in gestuurd.

Alsof het die extra schouderklop
of knuffel was die ik soms
zo hard nodig had.

Nu is het echte afscheid daar.
En hoewel ik het niet had gedacht
voelt het toch wat onwezenlijk en raar.

Alsof een stukje van mezelf
ook een beetje dood is gegaan
en tegelijkertijd ruimte heeft gemaakt
voor een nieuwer en een echter stukje ik.

Dag meme, dag meter
Dank je voor alles.
Blij en dankbaar
jouw genen te mogen dragen.

Dag zoed'ne.