Don’t educate your son
door Adinda Cocquyt — 10/06/2021
N.a.v. het verschrikkelijke nieuws van een meisje dat zelfmoord pleegde na een brutale verkrachting én social media exposure verschenen op sociale media her en der memes met de boodschap:
Het zette mij aan het schrijven.
"Amai, zuurpruim vandaag?"
"Dat is niet beleefd/lief/mooi, hé."
"Oeioei, is dat al te veel gevraagd?"
"Zeg, nu maak je mij verdrietig, hoor."
"Allez toe, kom ne keer hier. Zeg ne keer goeiendag."
"Dat in je wang knijpen, dat is maar om te lachen, hoor."
"Ga je mij geen zoentje geven?"
"Ewel, zijn we een beetje verlegen?"
Als een kind
geen knuffel wil of kan geven
geen zoen wil of kan geven
niet op iemand zijn schoot wil of kan komen zitten
wat ongemakkelijk rond staat te kijken
geen goeiedag wil of kan zeggen
met zijn/haar lichaamstaal duidelijk aangeeft dat het iets niet leuk vindt
‘verlegen’ is bij sociaal contact
...
Respecteer dat dan en forceer het niet.
Aanvaard het en neem het niet persoonlijk.
Merk op wat het met jou doet, maar stel je kind niet verantwoordelijk voor het ongemakkelijke gevoel dat jij ervaart.
Want het gaat niet over jou.
En het gaat ook niet over wat de buren of de juf of de andere ouders aan de schoolpoort of je eigen ouders ... denken.
Het gaat over je kind.
Dat zégt iets met zijn gedrag.
Het geeft zijn grens aan.
Dwing het niet om zijn grens te overschrijden.
Als we dat doen, dan leren we hen:
"Wat jij voelt en vindt, dat doet er niet toe. Dat is niet belangrijk. Jij mag je eigen grenzen niet aangeven en respecteren. Neen, ga er maar over, zodat míjn behoefte aan contact / liefde / verbinding / bevestiging / erbij horen / betekenis ... wordt vervuld."
Maar wat is die behoefte waard als we onze kinderen forceren om hun eigen grenzen te ontkennen en erover te gaan?
Dan gaat het toch niet over contact of liefde of verbinding of betekenis?
Dan gaat het over de verantwoordelijkheid voor jouw gevoel in de schoenen van je kind schuiven.
Dan gaat het over controle en macht. Want je dwingt je kind iets te doen wat het eigenlijk niet wil.
Om jou tevreden te stellen.
Zou het kunnen dat veel volwassenen van vandaag nog een stuk kind in zich dragen dat ooit keihard zijn grenzen is moeten overgaan? En onze eigen ouders ook? 🙋♀️🙋
Om te doen ‘wat hoorde’?
Om te doen ‘wat van ons verwacht werd’?
Om te doen ‘wat juist was’?
Om te doen ‘wat nu eenmaal moest’?
Keihard tégen onze natuur in?
Zou het kunnen dat onze grenzen nog steeds constant overschreden worden, door onszelf en door anderen?
Blijven doorgaan met werken terwijl ons lichaam allerlei signalen geeft dat we beter even vertragen?
Per se een kathedraal van een lichaam willen door onszelf af te matten, uit te hongeren of af te straffen met negatieve zelfspraak?
Seks hebben om onze partner tevreden te stellen? En niet 1, maar veel keer?
Keer op keer dezelfde stoten tegenkomen omdat we onze grenzen overgaan en het niet beseffen?
Een hoofddoek willen dragen maar niet mogen?
Geen croptop mogen dragen om het niet 'fatsoenlijk' is?
Obstetrisch geweld ondergaan en er niets durven van zeggen uit schrik voor vernedering of kleinerende opmerkingen?
Scheef bekeken worden als we als man niet over onze gevoelens praten? En als we het wel doen we te 'soft' en 'niet mannelijk genoeg' worden bevonden?
Obscene of seksistische of betuttelende opmerkingen verdragen en er niets van zeggen uit schrik voor erger?
Na de bevalling van ons kind na 3 maanden terug gaan werken terwijl ons leven efkes compleet is veranderd?
Soms beschaamd zijn om een man te zijn en niet weten hoe ons nog te gedragen?
Ons laten vaccineren omdat we ons psychologisch gedwongen voelen en niet omdat we het zelf willen?
Ons niet laten vaccineren omdat we op die manier proberen onze eigen grens te respecteren?
"Ja" zeggen terwijl we "neen" voelen? In relatie(s), op het werk, bij familie ...
2 uur van onze slaaptijd afnemen omdat we dan 'wat meer me-time' hebben 's avonds?
Starende blikken, vernederende en afkeurende commentaren, (verbale) agressie en geweld moeten ondergaan omdat we op een of andere manier niet in het ideale geprivilegieerde-Vlaamse-witte-hetero-kerngezin-plaatje thuishoren?
Zou het kunnen dat wij onze kinderen hun grenzen ook niet respecteren?
Prestaties op school?
De systemen waarin vele van onze kinderen totaal niet (meer) passen?
Ongevraagd foto's en filmpjes op sociale media posten en delen?
Te veel hobby's, te veel schermen?
Te veel stimuleren, motiveren, klaarstomen & voorbereiden?
Te weinig écht contact, te weinig geploeter in modder en water en vuiligheid, te weinig vrij spel, te weinig samen spelen?
Te veel rigide en onredelijke regels?
Zou het kunnen dat het probleem van grenzen stellen niet iets individueels maar maatschappelijks is?
We roepen allemaal — terecht! — dat grenzen moeten gerespecteerd worden, maar hoe kunnen we onze kinderen leren hun grenzen en die van anderen te respecteren als ze geen deftig voorbeeld krijgen?
Als wij er zelf met onze zevenmijlslaarzen godganse dagen over walsen?
Ik weet het. Ik klink serieus.
Maar dat ís het ook.
En fundamenteel.
Ideetje.
Wat als we uit de gouden kooi van onze gedachten en overtuigingen durven stappen?
Wat als we onze eigen grenzen (die van het lichaam, niet die van het hoofd) leren kennen en erkennen?
Wat als we leren hoe we zelf onze behoeften kunnen vervullen zonder daarvoor iemand anders verantwoordelijk voor te stellen?
Wat als we onze oogkleppen openzetten, ons hart openzwieren, ontvankelijk worden voor wat puur en natuurlijk is, zonder oordeel, zonder verwijten, zonder schuld, schaamte of pijn?
Geen zweverig geleuter, maar keiharde business.
Dat is pipi in de broek.
Dat is zweten tot op uw enkels.
Want het vergt potverdorie moed.
Het vergt moed om naar binnen te keren en te onderzoeken wat we écht nodig hebben.
Het vergt moed om in de krochten van onze gedachten en diep weggestoken gevoelens onze angsten onder ogen te zien, in de ogen te kijken en te zeggen: “Oké, ik ben hier en jij bent hier. Dit moeten we samen doen.”
Laten we leren over respectvol luisteren, communiceren en van mening verschillen, over breinintegratie, lichaamstaal, trauma, over emoties, grenzen, integriteit, over systemen, stressresponsen, copingsmechanismen, over verschillende leer-, opvoed- en leerstijlen, bemoediging, langetermijnvisie ...
In de eindtermen.
Alstublieft, please.
MORE. THAN. EVER.
Voor mij gaat het niet enkel over "Protect your daughters."
Het kan iedereen overkomen, zelfs de meest beschermde dochter.
Die van jou en die van mij.
En het gaat evenmin enkel over "Educate your sons."
Het kan iedereen overkomen, zelfs de meest ‘welopgevoede’ zoon.
Die van jou en die van mij.
Voor mij is de boodschap eerder:
"Let's educate and protect our children by starting with ourselves. And let's grow together."
Want. het. kan. iedereen. overkomen.
Respect, dat leer je niet door te horen dat je respect moet tonen.
Respect, dat leer je door het te ervaren en dan na te doen.
We hebben het misschien zelf nooit geleerd.
Maar we dragen wel de verantwoordelijkheid over onze kinderen.
Let's turn the tide, baby!
Enfin.
Ik hoor het je al zeggen:
"Dat is makkelijker gezegd dan gedaan, ze, Adinda."
Helemaal mee eens.
Maar het is ook een dooddoener van jewelste en geen reden om het niet te proberen.
Dus.
Doe je mee?
Zullen we samen de krachten bundelen en steentjes verleggen in de rivier?
Al ploeterend en proestend?
1 klein keitje is perfect om te starten.
Samen kunnen we veel.
Echt.
Het is nodig.
All things boundaries?
Respectvol en bemoedigend communiceren en opvoeden?
Je weet mij te vinden.
Hierzo.
Knuffel 🤗 (voor diegene die wil)
A.
P.S. Voel je je na het lezen van deze blog in de war, onthutst, aangedaan of geraakt en heb je nood om te ventileren? Schrijf je gevoelens en bedenkingen op en mail mij. Wie weet kan dat al voor wat verlichting en helderheid zorgen. Of bel een liefste mens op die je vertrouwt. Bij angst of paniek of totale overspoeling van emoties: bel je huisarts.
P.P.S. Bekijk deze filmpjes over 'toestemming'. En deel gerust dit bericht. Mail it forward!
- Consent for kids
- Consent is a yes
- Sex=tea
📷 foto: Unsplashed
📄 tekst: Adinda Cocquyt
💌 nieuwsbrief ontvangen? Klik hier.
🤗 Zeer welgekomen in mijn besloten FB-groep Ouderschouders.
Deel worden van mijn club?
Benieuwd naar meer van mijn overpeinzingen rond het leven met en zonder kinderen? Schrijf je in op mijn nieuwsbrief en geniet van een wekelijkse afspraak met jezelf. Want binnenkomen in je bovenkamer, je hart hallo zeggen en dingen in beweging zetten, daar ben ik goed in, naar ‘t schijnt. Het is van horen zeggen, hé.