Waarom is opvoeden zonder straffen en belonen zo moeilijk in de praktijk te brengen?

Ik vroeg het aan Alfie Kohn, dé expert inzake opvoeding zonder straffen en belonen.

Nee, dat is niet waar.
Maar ik vond een antwoord in een interview dat ik las.

Alfie Kohn stelt dat een simpele ‘omdat ik het zeg!’ een stuk eenvoudiger is dan het aanleren van een nieuwe set inzichten, vaardigheden, intenties en houding t.o.v. de begeleiding van onze kinderen. 

Volgens hem ligt 1 van de oorzaken van de moeilijkheid aan het feit dat een strengere aanpak veel meer geaccepteerd wordt in onze maatschappij. 

Volwassenen die het graag anders willen doen zitten in een pionierspositie en krijgen veel wind van voren.
Er wordt dan verweten dat je je kinderen bepampert of dat ze opgroeien tot een nieuwe generatie narcisten die geen rekening houdt met de gemeenschap.
Of je krijgt te horen dat je zwakke mensen kweekt, of dat ze geen discipline hebben en denken dat ze alles mogen en verwachten dat al hun eisen ingewilligd worden. 

En misschien ergens diep vanbinnen geloof je dat zelf.
Dat is oké. 
Het feit dat je twijfelt zorgt ervoor dat er beweging mogelijk is in jouw overtuigingen.

Een kwestie van balans

Als streng, autoritair opvoeden — met veel controle, dwang, begrenzing, straf, 'omdat ik het zeg' — aan de ene kant van de pool staat, dan vind je permissief (toegeeflijk) opvoeden — met te weinig begrenzing, veel te veel toelaten, 'doe maar wat', ‘alles is goed’ — aan de andere kant.
Maar de clou is: ze staan op dezelfde lijn, ze hebben allebei voor- en nadelen.
Alles wat zich tussen die twee polen bevindt, is waar we allemaal staan.
Eigenlijk laveren we constant op die lijn, afhankelijk van onze eigen gemoedstoestand, de context of situatie waarin we ons bevinden, het stressniveau van ons kind etc.

De vraag is niet welke kant de ‘beste’ is.
De vraag is eerder: op welke manier kan ik het beste bij mijn kind die vaardigheden voor het leven zien groeien die ik graag wil dat ze ontwikkeld hebben als ze volwassen zijn?
Hoe kan ik schuld, schaamte en onnodige pijn vermijden?

Kijk, elke ouder doet wat zij/hij kan.
Daar ben ik van overtuigd.
Je doet wat je zelf leerde, of waar jij je veilig bij voelt, je doet het anders dan je ouders of net op dezelfde manier.

Bij mij was het zo dat ik tussen die twee polen switchte.
Ik probeerde in eerste instantie altijd heel begripvol en empathisch te zijn.
Om dan plots — als mijn geduld op was of als ik te vermoeid of te gestresseerd was — te flippen met een uitbarsting van formaat.
Het was alsof ik mezelf tot het uiterste dreef in mijn begrip en empathie.
Tot het niet meer ging.
En dan vloog ik uit, werd ik een roepmonster van wie mijn kinderen bang waren.

Die pieken en dalen was ik zo moe.
Was er dan geen manier om mij minder heen en weer geslingerd te voelen?
Om mij meer gebalanceerd te voelen in mijn ouderschap?

Het antwoord is ja!
Klik op de knop voor meer info.