Stien

Ik zocht naar woorden
en vond er geen.
Ik wou jou ermee inpakken
Zo warm, als een dekentje.
Je weet wel,
zo’n pakje van het schoonste papier
en een lintje en met een sierlijk geschrift
jouw naam erop geschreven.

Ze hangen samen, zijn verbonden
en toch kan ik
jouw leven en jouw dood
niet rijmen.
Ik kan het geen zin geven.
Want er zijn gewoon geen woorden voor.

Het hart beroert en je fluistert:
Kijk en voel rondom je, de woorden
plakken aan jou vast, ze omhullen je,
beschermen je, zitten in je.
Pluk ze en wik en weeg ze.
Hoor ze, roep ze, gooi ze van je af.

Ik word stil en stop met denken.
Ik voel ze smelten, de woorden
het worden nieuwe
Ze stromen van mijn lijf
als kunstenaars van de ziel

gedreven door schoonheid worden ze
Eén grote, warme hoop zinnigheid

Zoveel meer dan was voorzien.

Zoals jij voor mij.

Dag Stien.

Adinda — 09.03.2020