Lavementje, a.u.b.?

N.a.v. deze opinie in De Morgen van 23 februari 2020 over de autonomie die je als vrouw in het kraambed (niet) hebt schreef ik deze tekst.

Geboren in Gent

In de aanloop naar mijn eerste bevalling heb ik geweldig veel steun ervaren van de vroedvrouwenpraktijk Gent Bevalt (nu: Geboren in Gent). Tijdens de consultaties werd niet alleen naar de baby geluisterd, maar ook ikzelf kreeg de tijd en de ruimte om mijn ervaringen te delen. Ik voelde mij gehoord en opgelucht dat ik mijn verhaal mocht doen over hoe ik me voelde, hoe ik de zwangerschap beleefde enz. Daarnaast volgden mijn partner en ik er ook prenatale lessen.
Geen puflessen of iets in die trant, maar we kregen wel heel nuttige – en in mijn ogen noodzakelijke – informatie over de capaciteiten van ons eigen lijf, over het nut van luisteren naar je lichaam, over het belang van zo natuurlijk mogelijk te bevallen als dat mogelijk is, over niet zomaar alles voor waar aannemen wat artsen en medisch personeel je soms laten geloven wat nodig is.

Ik leerde bij de vroedvrouwenpraktijk dat het niet nodig is om tijdens je zwangerschap maandelijks door een gynaecoloog te worden opgevolgd, dat het niet nodig is om tijdens de arbeid elk uur te toucheren - dat woord, ik blijf dat iets mottigs vinden - dat het niet nodig, en zelfs totaal niet wenselijk, is om al liggend op je rug te bevallen, om een lavement te krijgen, om meteen te knippen zodat je niet scheurt … 
Ik leerde dat het een kwestie is van de invalshoek van waaruit je naar je bevalling kijkt: vanuit angst of vanuit vertrouwen? Vanuit de medische of vanuit de biologische benadering?

Gesterkt door de informatie van Geboren in Gent had ik mij voorgenomen om op het moment van de arbeid en bevalling te bekijken wat voor mij haalbaar was. Mijn intentie was om de natuur zoveel mogelijk haar gang te laten gaan. 

Vreemd gevoel

Mijn eerste bevalling was een zware, vooral op psychologisch vlak. Dat had met een aantal zaken te maken. Eén van de factoren was de toon die gezet werd in de bevallingsruimte. De vroedvrouw die toen dienst had, beviel mij niet (o ja, pun intended). 
Een vreemd gevoel maakte zich van mij meester toen ik met haar alleen in de ruimte was. Ze deed veel te betuttelend, stelde in mijn ogen onnozele vragen en straalde totaal geen vertrouwen uit. Mijn man was op dat moment even de kamer uit.
Ik voelde mij zo intens alleen toen, wist niet goed wat er te gebeuren stond, het voelde niet goed.

Lavementje?

Mijn aanvoelen werd nog wat versterkt toen ze plots zei: 
“We gaan dan het lavementje steken, hé.” – Juist ja, ze sprak met verkleinwoorden. Jakkes.
Ik, in een helder moment, veerde meteen recht en zei terstond:
“Nee, dank u wel, dat hoeft niet.” – Dank u, Geboren in Gent, zonder jullie had ik dit nooit geweten. 
Het feit dat ze het gewoon zei en mijn toestemming niet vroeg schoot direct in het verkeerde keelgat.
“Ja maar, zijde ‘t zeker?” 
Flink geïrriteerd door haar reactie en haar manier van communiceren: 
“Ja, ik ben zeker, ik moet geen lavement hebben.” 
“Allez, echt? De meeste vrouwen doen dat nochtans, hoor. Maar ja, als jij het zo wil ... Zeker dat je er geen moet hebben?”

En bam. De rode knoppen waren ingeduwd, er kwam stoom uit mijn oren en met iets luidere stem riep ik tegen haar: “Nee! Ik moet geen lavement hebben! Het kan mij niet schelen dat ge mijn stoelgang in uw gezicht krijgt straks!”

Mijn reactie was er misschien wat over, maar het illustreert wel wat de impact kan zijn van de manier waarop je met mensen omgaat. 

Informeer je.

Ik zou zeggen, informeer je. Sluit je aan bij een vroedvrouwenpraktijk. Vraag ze de oren van hun lijf over jouw lijf en jouw rechten. De vroedvrouwen en –mannen zullen je een breder kader geven. Zo krijg je een vollediger zicht op de mogelijkheden en kan je weloverwogen keuzes maken over wat kan voor jou en wat niet. 
Of je nu beslist om thuis te bevallen met een vroedvrouw, of polyklinisch, of in het ziekenhuis met een doula en/of met een gynaecoloog … het maakt niet uit, als het maar je eigen keuze is. 
En o ja, op de laatste stek van gedacht veranderen: het mag allemaal. Zolang je er zelf maar van overtuigd bent.

Adinda — 02.03.20