Wenmomentje

Voicemailberichtje. Van de toekomstige school van de jongste. Of ik eens wil terugbellen zodat we een datum kunnen vastleggen voor een wenmomentje, want ze start op 2 maart.

Even laten binnenkomen.

Slik.
Aaaaaaaargh!

Ik had het vakkundig genegeerd, dat vooruitzicht. En toch ook weer niet; kijk er zelfs naar uit. Hoe dubbelzinnig kan het zijn.

Enerzijds is ze er klaar voor. Anderzijds wil ik haar nog niet onder andere vleugels stoppen. Die van mijn man en mij en van onze - overigens topper van een - onthaalmoeder voelen nu zo vertrouwd en veilig.

En ook, we vertoeven momenteel in een bijzondere situatie: broer zit nog op een andere, fantastische school en we weten niet wanneer hij gaat veranderen naar de buurtschool waar de jongste zal starten.

Dat zorgt al een tijd voor een allegaartje aan latente, lastige emoties bij mij. Ik heb precies zin om een beetje te wenen. Ik ben niet zo goed in mijlpalen. Het kleintje is niet meer klein. En toch ook weer wel.

Naast mijn help-ik-ben-niet-zo-goed-in-veranderingen-gevoel, voel ik ook enorm veel - hmm, hoe zou ik het noemen? - trots. Ja, dat is het. Fierheid.
Gelijk een gieter en een pauw. Zo van dat stralen en zo. Met de borst vooruit. We hebben toch maar weer goed gedaan, het kind en wij.

(trouwens, tussen haken, wie heeft dat eigenlijk uitgevonden: "zo fier als een gieter"?)

*zucht*

Misschien plan ik best ook een wenmomentje voor mezelf. Ik zal eens bellen.

Adinda — 14.02.20